دی غمزهٔ تو کرد اشارت به سوی لب

تا بوسه ای دهد ز شکر خوب تر مرا

رویت گل و لبت شکر و این عجب که نیست

جز دردسر به حاصل از آن گل شکر مرا

چون من ترا درون دل خویش داشتم

آخر چه دشنه داشته ای در جگر مرا